Tien jaar jong is hun sprankelende zoon Boelie, wanneer hij wordt aangereden. Vijf dagen later sterft hij aan de gevolgen van het ongeval. Kort na het fatale ongeluk zoeken Sylvia en haar man de dader op in zijn cel en vergeven hem.
Het is 18 september 2002. Een automobilist passeert een vluchtheuvel met hoge snelheid langs de verkeerde kant. Hij raakt daarbij de 10-jarige Boelie, die vijf dagen daarna aan de gevolgen overlijdt.
Twee maanden later bezoeken de ouders, Sylvia en Peet, de bestuurder van de auto (de 18-jarige Anto) in het Huis van Bewaring. Sylvia benadrukt dat hij niets hoeft te zeggen, alleen maar te luisteren. Ze pakt zijn hand en zegt te weten dat het niet zijn bedoeling was Boelie dood te rijden. Hij kan nu met zijn leven twee kanten op: de goede of de foute. ‘Namens Boelie kom ik je vragen of je de weg van het licht wilt lopen.’
‘Ik wilde hem laten weten dat ik hem niet veroordeel. Het was enorm emotioneel. Peet en ik waren samen en hij had zijn advocaat bij zich. Op een gegeven moment zaten we met z’n vieren te huilen.’
Zij vergeven hem omdat hij ‘niet een fout mens is, maar die dag wel een afschuwelijke fout beging.’ Bij het openbaar ministerie dringen de ouders van Boelie aan op een ‘rechtvaardige straf die Anto nog de mogelijkheid geeft iets van zijn leven te maken’. Als hem doodslag ten laste wordt gelegd en hij krijgt vijf jaar celstraf, dan is zijn toekomst vergooid. ‘Hij moet een tweede kans in zijn leven krijgen.’
Twee jaar later legt Sylvia opnieuw contact met Anto, die intussen zijn celstraf (vijftien maanden, waarvan vijf voorwaardelijk) erop heeft zitten. Ze zoekt hem thuis op. ‘Het regent die dag pijpenstelen. Zijn moeder doet open. Dat is heel emotioneel, meer dan dat. Meteen voel ik een verbintenis groeien. Ik, een moeder die haar zoon kwijt ben, zij een moeder wiens zoon dat op zijn geweten heeft. Er wordt veel gezegd, maar vooral zonder woorden.’
‘Het gezin komt uit Bosnië; heeft daar de oorlog meegemaakt. Anto heeft als kind leukemie gehad. Ik zie dat hij een grote kracht is voor zijn moeder. Anto vertelt dat hij mijn woorden onthouden heeft, dat hij weer naar school gaat, hulp krijgt, het moeilijk heeft, maar wel de goede weg aan het vinden is. In essentie is het een goede jongen. Ik heb hem gezegd dat hij altijd bij ons thuis kan komen. Er is een lijntje tussen hem en ons en dat is misschien wel de dood van Boelie. Ik denk dat we elkaar over vier, vijf jaar opnieuw kunnen ontmoeten. Hij moet nog een lange weg gaan, maar ik voel dat dit hem heeft geraakt, in de goede zin van het woord.’
Bron: krantenartikel: Wandelen in de natuur en rouwen (2005) en Vergiffenis voor doodrijder (2005)
Sylvia heeft het Boelie fonds opgericht. Om geld in te zamelen voor stervensbegeleiding; met als uiteindelijke droom een op te richten hospice voor jonge mensen. Meer informatie: www.walkandtalk.nl
