We maken onderdeel uit van de Melkweg, dát wist ik op zich wel. Maar vandaag zag ik veel foto’s van de ruimte en vanuit de ruimte. In een uithoekje van de Melkweg zit ons zonnestelsel. Een gigantische zon, waar de aarde één miljoen keer in past. Over vier miljard jaar zal de zon doven. We hebben nog even. Het is duizelingwekkend en onvoorstelbaar. En het roept de vraag op: waar zijn wij nou helemaal mee bezig? Er zweeft ergens een klein pingpongballetje met een miniscuul laagje lucht daaromheen. Wat zouden de bewoners van dat bolletje beter kunnen doen dan elkaar in liefde tegemoet treden en er iets goeds van maken. Niet dat dat zinniger of onzinniger is dan iets anders, het is wel aangenamer!
Ik heb me met de zaken buiten onze dampkring nooit zo heel erg beziggehouden, maar mijn zoontje van vijf jaar wil alles weten van de zon, de maan, planeten en alles wat daartussen rondzweeft.  Hij heeft al een astronautenpak en is vast van plan Andre Kuipers op te volgen. Daarom waren we vandaag bij Space Expo. ‘Ik zal je heel erg missen als je met een raket naar de maan gaat’, zei ik. ‘Nou, dan ga ik wel op een stuntauto werken als je dat soms liever hebt’, zei de vijfjarige. Oke, ik ken mijn plaats. ‘Ga dan maar naar de maan, mijn jongen’.