Gisteren ging ik voor in de Paasviering van onze basisschool. groep 3 t/m 8 kwamen naar de kerk, zo’n 250 kinderen. Thema: stilte.
Maandag terug in de bus van het schoolreisje van groep 3 en 4 vroeg ik me in paniek af hoe het in vredesnaam gebeurd kon zijn dat het thema van de viering ‘stilte’ was geworden. Dat moest ik wel bedacht hebben in een vlaag van totale verstandsverbijstering.
En toen kwam de viering en het was geweldig. Het ging over de stilte in jezelf, die er altijd is, onveranderlijk en liefdevol. Over de stilte van Petrus en Judas en ook de stilte van Pilatus. En de stilte van Maria bij het graf van haar zoon.
Soms staat een moeder bij het graf van haar kind, zo kan een leven gaan. En mensen staan op. Altijd en overal maar weer staan mensen op en ze gaan hun weg. Zoals de weg gaat zo gaan zij. Soms verzetten mensen zich hevig tegen de route, soms gaan mensen zonder verzet en met vreugde. Zo gaat de weg en zo gaan mensen. Ik kom veel mensen tegen die hun weg met vreugde gaan ondanks moeite en pijn. Ik dank die mensen voor hun inspiratie en hun liefde.
Twee jongens uit groep 5 en 6 die beiden in de afgelopen maanden hun vader hadden verloren droegen de nieuwe paaskaars binnen. Kinderen uit groep 3 en 4 versierden de kale paastakken met mooie eieren. Grotere kinderen lazen hun intenties voor en hingen ze ook tussen de takken. “Voor mijn opa, die in korte tijd zijn vrouw, schoondochter en een kleinkind verloor”, las de stoere jongen uit groep 8. “Dat er geen er geen kinderen zijn op de wereld zijn die nog honger hoeven hebben”, las een meisje uit groep 7.”
We genoten van het hok met echte kuikentjes voor in de kerk. Want vóór alles is Pasen het feest van een nieuw begin en nieuw leven. Met dank aan de kinderen bij de Paasviering voor de hoopvolle, dappere en liefdevolle manier waarop ze hun weg gaan.
