Echt lente wil het maar niet worden. Er waait een frisse wind. En er kriebelt onmiskenbaar een lentegevoel. Er is iets gaande. Het kabinet viel en er bleek een samenwerking mogelijk die lange tijd weg was geweest. Opluchting op het Binnenhof, vrije ademstromen in het land. CDA en VVD kunnen weer zichzelf zijn nu ze verlost zijn van de tang, die de blonde man vasthield. Sap en anderen smeedden een eenheid.
In Duitsland wordt al opgelucht gesproken van Merkollande. Uit de greep van Sarkozy, velen zien perspectieven. Griekse stemmers veroorzaakten een wel heel frisse storm, wie weet waar het toe leidt.
De wind raakte ook de herdenkingen. Frisse wind die uiteendreef en verbond. Een burgemeester wilde de graven van duitse soldaten bezoeken, het mocht niet.
Auke wilde ons in een gedicht vertellen dat zijn oom een foute keuze had gemaakt en ondertussen wél zijn oom was. Hij mocht het gedicht niet voorlezen. Ik heb geen oordeel hierover. Ik kan begrijpen dat zijn oom niet alleen dader was, maar ook kind van de omstandigheden. Ik ben geen jood, mijn familie is niet vermoord in de oorlog. Wat weet ik ervan.
Op 4 mei herdacht de echtgenote van een Haagse juwelier haar man, die werd gedood bij een overval. De vrouw riep op niet boos te zijn op de daders. “Boosheid raakt hen niet, boosheid raakt alleen jezelf, doe het niet”, zei ze.
In de nieuwsberichten, in artikelen in de de krant, in gesprekken is optimisme te bespeuren. Er worden verbindingen gelegd, er wordt zo her en der gedacht in kansen en mogelijkheden. Lentefris door elkaar geschud. Zelfs de bomen krijgen weer blaadjes. Nog een paar graden erbij en de lente is compleet!
