Pasgeleden fietste ik op een vroege ochtend naar de AH-groep. Onderweg was het fietspad bezaaid met glasscherven. Geërgerd fietste ik eromheen en in mijn hoofd kolkten de rest van de fietstocht boze gedachten. Wie was er zo asociaal om bierflessen kapot te gooien en de rotzooi te laten liggen? En, fietsbanden konden lekgaan, laat staan mensen en dieren die zich aan de scherven konden bezeren. Daar denk je toch over na?!
Maar ergens was er ook een stemmetje dat zei; als jij het zo vervelend vindt, waarom ruim je het zelf niet op? Dan had ik in elk geval de nakomende fietsers ergernis en lekke banden bespaard.
Maar kennelijk moest ik nog ergens gelijk in hebben en ben niet teruggefietst (puh!). Voer voor in de AH-groep. Daar realiseerde ik me dat ik (weliswaar in jeugdiger tijden) de straat óók heb bevuild met kauwgum, naast de prullenbak gemikte colablikjes en vast nog andere rotzooi. Oef, een gevoel van schaamte en schuld kwam op. En al gauw de realisatie dat ik niet de enige ben. We – rotzooimakers – lijken op elkaar! Wát een les.
Het bleek mijn geluksdag. Op de terugweg kwam er wéér een met glas bezaaide straat op mijn pad! Deze keer was er geen twijfel en ik sprong van m’n fiets. Een dichtbijgelegen Leger des Heils had een bezem en blik voor me en blijmoedig ging ik vegen. Nog vrolijker werd ik toen voorbijgangers ‘dankjewel!’ en ‘wat fijn dat je dit doet’ riepen. Een buurtbewoner hielp met opruimen. En bij het Leger des Heils werd me een kopje soep aangeboden. Domweg gelukkig fietste ik daarna naar huis.
Wonderlijk hoe alledaagse scherven geluk kunnen brengen.
We kunnen leren van onszelf en anderen te houden door te vergeven in plaats van de veroordelen (principe 6 Attitudinal Healing)
Dit stukje verscheen ook op Instagram (Attitudinal.healing.nederland) Vrijwel wekelijks wordt daar iets gepost over Attitudinal Healing en innerlijke vrede.
