‘Liefde is de brug tussen jou en al het andere’ zegt Rumi. Hij herinnert ons eraan dat de enige manier om ons verbonden te voelen met de wereld en mensen om ons heen, onze eigen liefde is. De liefde die we in essentie zijn.
Vaak lijkt die brug bij ons een soort ophaalbrug te zijn: zodra we onze eigen kern van liefde of die van een ander vergeten, gaat de ophaalbrug omhoog en zijn we ‘veilig’. Omgeven door een slotgracht vol met onze oordelen. We halen opgelucht adem dat wij ons hebben afgescheiden, niets met die ander(en) te maken hebben en niet zo zijn zoals zíj. We voelen ons gerechtvaardigd in onze mening. De prijs die we er echter voor betalen is onverbondenheid, een gevoel van ‘los staan’ in het leven.
Brengen we de bereidwilligheid op om onszelf eraan te herinneren dat een ieders essentie liefde is (het 1ste principe van AH), dan zouden we kunnen overwegen de ophaalbrug naar beneden te laten. Je ziet dan de oordelen eindeloos in rondjes stromen in de slotgracht, maar besluit er niets mee te doen en de brug te laten zakken. Je zegt ‘ja’ tegen het leven, ‘ja’ tegen de ander, ‘ja’ tegen jezelf. Ja, ook jij bent een deel van het geheel, gemaakt uit dezelfde essentie als ik, en dáárin zijn we onverbrekelijk verbonden.
Ook dan hoeven we niet bij de ander op de koffie te gaan. Je kunt ‘ja’ zeggen tegen de ander, en een onschuldig ‘nee’ tegen samen koffie drinken omdat je voorkeur anders is. Je hart kan daarbij gewoon open blijven. Voel je vrij want dat ben je!
Dit stukje verscheen eerder op het Instagram-account van de stichting. Dagelijks wordt daar een post geplaatst die verband houdt met Attitudinal Healing.
