Eenvoudige recepten voor ‘pittige tijden’: De weldaad van een warme douche. De stralen van de lentezon. Een spinnende poes op schoot. Stuk voor stuk cadeaus, als je het mij vraagt. En, ze hebben allemaal eenzelfde ingrediënt: er zijn. Ze doen niets, ze vragen niets, ze halen niets, ze zijn gewoon beschikbaar. Het effect daarvan op mij is; ik hoef ook niets te doen, te geven, te brengen. Ik hoef ook alleen maar te zijn. Met dat wat er op dat moment is. En soms is dat allemaal fijner in bijzijn van een luisterend mede-mens.

Mensen zijn geen douchewater, zonnestraal of spinnende poes, maar we kunnen net zo onvoorwaardelijk beschikbaar zijn voor een vriend, collega, geliefde. Door te luisteren. Met open hart. Zonder oordeel. Zonder goede adviezen. En dan kàn het zijn dat de ervaring van het zware, lichter wordt. Dat de modder zakt en er weer ruimte komt voor helderheid. Of (nog) niet. Modder neemt altijd z’n eigen bezinktijd 😉

Het enige wat we kunnen doen als luisteraar is onze tong afbijten als we de drang voelen iets te willen zeggen.  

Jamaar…, een fijne suggestie, oplossingsrichting, zet toch meer zoden aan de dijk? Toch? Van een afstandje zien we het toch veel helderder dan degene die midden in de problemen zit? Dat zetje in de goede richting is toch fijn? 

Toch?

Ga maar eens bij jezelf na hoe jij reageert op mensen die jou tips en adviezen geven als jij over een voor jou lastige situatie deelt. Of op mensen die medelijden hebben met wat jou overkomt. Misschien ben je er blij mee. En misschien voel je je juist niet gehoord, gezien, begrepen, gewaardeerd, voor vol aangezien. Voel je je ingeperkt doordat het advies jou niet past. Of je neigt je emoties wat te ‘downsizen’ door de emmer medelijden die je over je heen krijgt. 

Vaak zijn we pas echt behulpzaam als we de ander met compassie en gepaste aandacht ruimte geven om zijn eigen antwoorden te vinden. In die ruimte kan dan een innerlijke hulpbron hoorbaar worden die liefdevolle handreikingen doet over hoe met de pijnlijke situatie om te gaan. Als luisteraar hoeven we er alleen maar op te vertrouwen dat de ander – net als wijzelf trouwens – die hulpbron in huis heeft. En, er wel of niet naar luistert en handelt. Daar gaan wij niet over. 

In een AH groep oefenen we in onbevooroordeeld luisteren en delen. We erkennen dat ieder zichzelf beter kent dan wie ook. Als we luisteren naar onze innerlijke stem, vinden we ons beste antwoord (naar AH richtlijnen 1 en 5 )