Hier vind je:
- aanvullende informatie bij de verschillende edities
- het redactioneel van de edities van de laatste jaargangen
- reacties op de inhoud van die nummers
Ook reageren op de inhoud? Mail de redactie: redactie@vanharttothart.org
November 2014; Augustus 2014; Mei 2014; Februari 2014; November 2013; Augustus 2013; Mei 2013; Februari 2013; November 2012; Augustus 2012; Mei 2012; Februari 2012; November 2011; Augustus 2011; Mei 2011; Februari 2011;
November 2014 (LAATSTE NUMMER!)
Jaargang 14, nummer 4/2014 ‘De kern van ons wezen is liefde’
Tijdens het lezen van de artikelen voor deze laatste VHTH, viel me op dat in drie ervan AH-principe 1 genoemd staat: De kern van ons wezen is liefde. En daarmee ontstond bij mij het idee voor de voorkant van dit nummer.
Later hoorde ik dat de principe-illustratie ooit de achterkant sierde van het éérste nummer. Zo is de cirkel prachtig rond! Liefde op mijn innerlijke voorpagina zetten, blijft vragen om de focus op wat ik ten diepste ben. Oordelen vellen of mijn gelijk willen halen, verhult dat achter rookgordijnen. Totdat op enig moment de oprechte wens voor innerlijke vrede opkomt. En dan is het soms alsof de hemel toesnelt met oplossingen voor de vermeende narigheid. Inspiratie daarvoor kan zich op allerlei manieren en overal aandienen. Zoals bijvoorbeeld in wat er te lezen valt in dit nummer.
Frans Kok stelt dat het geleidelijk aan de gewoonte kan worden om te gaan leven vanuit Innerlijke Leiding. Paul van Teeffelen schrijft in Over de werking van de geest, dat herprogrammering de oplossing is voor het ons bevrijden van onze beperkende overtuigingen. ECIW onderschrijft dit.
Lees meer >>
In de inleiding van het Werkboek staat: ‘Het doel van het werkboek is je denkgeest systematisch te trainen in een andere waarneming van alles en iedereen in deze wereld’ (WIn.4:1). Van Teeffelen laat in zijn bespreking verder weten, dat de volgehouden overtuiging dat de kern van ons wezen liefde is, ons leven ingrijpend verandert. Dat is mooi terug te vinden in het levensverhaal van Linda Hilarides. En in dat van Emina van der Sluijs. In haar laatste brief aan ons lees ik, dat zij besloten heeft te stoppen met lijden. En Emma Veenstra probeert zich bij haar exotische lover te focussen op het licht in hem – in plaats van op dat rare motiefje in zijn lampenkap. Els Thissen laat weten hoe je ruimte kunt creëren om te stoppen met zoiets als woede. Beverly McNeff stelt nog eens voor ons huis niet te bouwen op zand, maar op een solide fundering. Ofwel, lever je niet uit aan het ego, maar vertrouw op de Liefde in jou. Ten afscheid interviewde ik de redactie inclusief mijzelf. U zult lezen, dat het leven niet aan ons is voorbijgegaan en dat niets menselijks ons vreemd is. Gelukkig was dat geen belemmering voor het maken van een fijn tijdschrift.
Dank aan allen die in welke vorm dan ook, in verleden of heden, hebben bijgedragen aan VHTH. Dank aan Inspiratie en dank aan de lezers van dit blad.
Veel leesplezier!
Annemarie van Unnik (redactie)
————————————————-
Augustus 2014
Jaargang 14, nummer 3/2014 ‘Wat zou liefde zeggen’
We gaan er mee stoppen. Ja, u leest het goed, dit is het laatste jaar dat we het tijdschrift …van hart tot hart… maken. We hebben het met veel plezier gedaan, met een fantastische, trouwe, bekwame redactie, enthousiaste lezers, voldoende abonnees en meer dan genoeg kopij. En telkens weer een nummer waarvan we dachten: ‘wat een geweldig nummer is het weer!’ Waarom stoppen we dan?
De hoofdredacteur, Els Thissen, heeft het gewoon te druk. Toen ik haar vroeg: ‘Wat doe je liever, het tijdschrift maken of met mensen werken?’ zei ze: ‘het laatste’. En de beslissing was genomen.
In het allerlaatste nummer van …van hart tot hart… dat
op 1 november 2014 verschijnt, zult u kunnen lezen hoe wij, de redactie, gaan samenwerken met het MIC-Magazine. Van Annemarie van Unnik en Els Thissen zult u daarin vanaf 2015 bijdragen aantreffen. Janny Buijs heeft daar al een voorschotje op genomen en maakt vanaf nu voor elke uitgave van het MIC-Magazine een tekening met tekst. En Anita Koster gaat net als voor …van hart tot hart… de eindredactie doen.
Wat kunt u in het voorliggende nummer van …van hart tot hart… lezen?
Lees meer >>
Een interview door Annemarie van Unnik met Miek Pot. Een vrouw die als non een aantal jaren in een klooster heeft geleefd en haar wijsheid nu met ons en anderen deelt. Een artikel van Els Thissen: Wat zou liefde zeggen? Een bijdrage van Frans Kok: Heb uw naaste lief. Annemarie van Unnik heeft voor de rubriek ‘Leven vanuit het hart’ Vivian Barty-Taylor geïnterviewd. Het leven heeft hem liefde in allerlei vormen geleerd. Het lezersinterview is met Tity Kuiken, pionier op velerlei gebied. Emma
Veenstra laat in haar column zien dat hoe meer je vergeet, hoe groter je werkgeheugen is. Dat moet toch een troost zijn voor alle 55+ -ers. Anita Koster tenslotte legt een aantal boeken naast elkaar over wat er na de lichamelijke dood gebeurt. Het zal u niet verbazen: veel overeenkomsten en toch ook een aantal essentiële verschillen. Dat wordt nog spannend straks. Ik wens u heel veel leesplezier!
Anja van Aarle (redactie)
————————————————-
Mei 2014
Jaargang 14, nummer 2/2014 ‘Een leven zonder gedoe’
Een leven zonder gedoe, dat lijkt wel leven als God. Want gedoe is iets van doen en dus van het ego. God is. Het ego is altijd bezig, heeft oordelen, is dol op problemen, wil gelijk hebben, valt aan. Worden we daar gelukkig van? Nee. Maar we hechten wel aan ons gedoe. Gaan nog liever dood dan dat we dit opgeven. Ondanks alle angst waarmee het ons opzadelt. Dit nummer van VHTH belicht hoe we een leven zonder gedoe zouden kunnen krijgen.
Om te beginnen is er een interview van Annemarie van Unnik met Zoë Joncheere naar aanleiding van haar boek Leven als God. De titel van dit boek spreekt al voor zich. We kunnen leven als God als we onze gehechtheid aan gedoe loslaten en de oorzaak van pijn niet buiten onszelf zoeken. Er is niets buiten onszelf! Vijf stappen zijn slechts nodig op weg naar de essentie. Peter Oud bespreekt in zijn artikel Een leven zonder gedoe hoe je volgens hem te werk moet gaan. Daartoe onderscheidt hij drie zaken: die van God, die van jou en die van de ander. Waar hoorden we dit eerder? En ja, het scheelt een hoop ellende als je stopt met iets te vinden van wat niet jouw zaak is en je beperkt tot je eigen gedachten, gevoelens en gedrag.
Lees meer >>
Een vergelijkbaar advies geeft Els Thissen in de rubriek Vraag & Antwoord, als ze aangeeft dat het enige wat we zien naar buiten geprojecteerde gedachten zijn en dat het erom gaat te vergeven wat nooit echt is geweest. Jon Mundy pleit in zijn artikel De sleutel die zachtmoedigheid is voor vriendelijkheid als uitweg uit de narigheid: ‘Het maakt niet uit hoe verward we zijn – of hoezeer we denken dat de wereld ons onrecht heeft aangedaan – er is altijd een uitweg. Er is de eenvoudige wet van vriendelijkheid.’ Kortom, verschillende manieren, lijkt het, om een leven zonder gedoe te bereiken. Lijkt het, want slechts in de vorm. De auteurs stellen allemaal dat er in wezen niets buiten onszelf is, dat het spanning geeft om ons te bemoeien met zaken die niet van ons zijn en dat liefde of vriendelijkheid en vergeving de sleutel tot geluk zijn. Wat bevestigd wordt in het interview met Bert van Well, die heeft geleerd om vriendelijk om te gaan met angst en woede. En dat werkt, stelt hij, sindsdien is zijn leven in positieve zin veranderd. En Carla Lagendijk experimenteerde met een maand lang ‘ja’ zeggen. Emma Veenstra interviewde haar daarover en wat blijkt? Dit leidde tot de diepe ervaring van niet alleen zijn, en: Ik hoef niets te doen.
Naast dit alles nog een interview van Annemarie van Unnik met beeldend kunstenares Gerti Bierenbroodspot, een brief van Emina van der Sluijs, een meditatie met tekening van Janny Buijs, en natuurlijk boekbesprekingen.
De redactie van VHTH wenst u veel leesplezier en succes op uw weg van liefde en vergeving, die u wegvoert van ‘al het gedoe’.
Anita Koster (redactie)
————————————————-
Februari 2014
Jaargang 14, nummer 1/2014 ‘Vergeef en je bent vrij’
Kijkend naar de bijdragen in dit nummer was het de redactie duidelijk dat het overkoepelende thema vergeving is. En dat is precies wat Een Cursus in Wonderen ons aanreikt. Maar dat vergeven nog niet zo eenvoudig is, kennen we wellicht uit eigen ervaring.
Vragen die ik hoor zijn: ‘Wat is dat, hoe doe je dat en hoe weet je of je echt vergeven hebt’. In de bijdragen wellicht een antwoord daarop.
Mevrouw Hank Heijn, echtgenote van de vermoorde Gerrit Jan Heijn, zegt dat vergeving van het hart is en niet van het verstand. Dat het tijd neemt en bevrijding levert. Het voorbeeld van mevrouw Heijn maakt dat Hanna kon vergeven dat haar dochter werd misbruikt door haar stiefvader. Zij beschrijft vergeven als niet langer investeren in schuld.
In Goede buren mogen hier blijven treedt het Israëlisch-Palestijns conflict naar voren. Een oplossing ligt wellicht in de houding van de oudere vrouwen die zeggen: ‘We zoeken niet naar schuldigen, wel naar een oplossing’. Ook Emina van der Sluijs en Dianne Bosch (lezersinterview) spreken over vergeven. De laatste zegt dat vergeven een proces is van telkens nieuwe keuzes maken.
Lees meer >>
Emina spreekt in dat verband vooral over loslaten. In de rubriek Laat je verrassen verwijst Björn naar de blog op de website. Daar vergeeft een ouderpaar de automobilist die met hoge snelheid hun zoontje doodreed. Kortom, woorden en beelden over vergeving. We hopen dat het bij u resoneert.
Verder antwoord op een vraag van een ECIW-groep. Daar vreest men dat als de bakker ‘Ik hoef niets te doen’ uit ECIW in praktijk brengt, we niet langer brood op de plank hebben. Wil Rijsterborgh schrijft over 10 jaar AH-groepen faciliteren en het persoonlijk proces dat daarmee samenging. Melle Pool ontdekt dat er volheid in het gewone zit. Dat de pestkop op het schoolplein het aflegt tegen die in zijn eigen hoofd, deelt Jacob Glass. Hans Feddema vertelt over meer leven vanuit het hart. Wie dat onvoorwaardelijk doet is Billy, de hoofdpersoon in de Column van Emma Veenstra. Hij leeft onvoorwaardelijke liefde en deelt dit met alles en iedereen. Alhoewel hij na een fikse beet, uit de buurt van die ene hond blijft. Meredith laat ons zien waar liefde voor een hond toe kan leiden. En uiteraard, door het blad verspreid, boekbesprekingen.
We hopen dat u het blad met evenveel plezier leest als wij het gemaakt hebben.
Els Thissen (redactie)
– – – – – – – – – – – – – – – –
RE: Ik hoef niets te doen
Tijdens het lezen van de VHTH lees ik graag de rubriek: Vraag en Antwoord. Deze keer (2014-1) betrof het een vraag over de paragraaf ‘Ik hoef niets te doen’ in H18. Al lezende herkende ik veel van wat Els daar als antwoord schreef. Ik vroeg me af hoe ik me tot die vraag verhoud. Wat roept die vraag bij mij op?
Ik heb die tekst anders opgevat. Voor mij betekent het: ik hoef niets te doen om mijn waarde te creëren. Ik hoef mezelf niet waardevol te maken. Ik hoef niet eerst af te vallen of werk te vinden, me aan tien geboden te houden of heel lief te doen of veel te mediteren of me volgens de wetten van de wereld te gedragen.
Lees meer >>
Ik ben zoals God mij geschapen heeft en dat is een gegeven. Een Feit. Ik hoef de Verzoening niet te verdienen. Ik hoef daar helemaal niets voor te doen, het is me al gegeven en ik hoef het alleen te ontvangen. Het valt niet door lichamelijke inzet of actie te bereiken. We maken een reis naar een thuis waar we al zijn.
Ook herinnert de zin ‘ik hoef niets te doen’ me eraan dat gedrag volgt uit mijn gedachten. Zie Hoofdstuk 1.III.6: Jij reageert op wat je waarneemt, en zoals je waarneemt zul je je gedragen. De Gulden regel is de regel voor juist gedrag. Je kúnt je niet juist gedragen als je niet juist waarneemt. Je moet dus eerst je dénken veranderen, en niet je gedrag. Je hoeft de wereld niet te veranderen, maar alleen je denken over de wereld. Dan volgt ‘juist’ gedrag vanzelf uit dat andere denken.
Overigens lijkt mediteren misschien sloom, maar het kan een heel actieve doe-bezigheid zijn. Het begrip is net als ‘Sporten’: er zijn vele soorten van! Mediteren kan gericht zijn op het bereiken van een doel. Zo zijn er meditaties gericht op het verkrijgen van transcendente ervaringen (TM). Of meditaties gericht op het beinvloeden van je hersengolven (zoals bij neurofeedback). Als bepaalde hersengolven domineren, ervaar je een andere geestesgesteldheid, die je kunt leren sturen. Een soort innerlijke LSD. Er zijn mensen die menen dat het trainbaar is om deze state of mind steeds langer en op den duur blijvend te ervaren, en zo in het ‘nirwana’ te zijn. Dan ben je echt iets aan het doen, je streeft immers voortdurend ergens naar. Meditatie kan ook gericht zijn op het loskomen van gedachtestromen, defusie genoemd, zoals dat bij mindfulness gebeurd. Zo kun je een continu zelf ervaren dat los staat van de inhoud van je denken. Toch ga je er dan wel echt uren voor zitten en dat zitten is ook ‘doen’.
Je kunt echt heeeeeeel lang mediteren en niet ervaren dat je liefde bent. Of wel. Maar dat ligt dan niet aan het mediteren.
Annette Drijfhout / www.dekleinetuin.nl
– – – – – – – – – – – – – – – –
Af en toe wil ik even reageren op het blad, en zeker natuurlijk op dit nummer over vergeving. Mooi interview met Hank Heijn, ik had zelf een keer voorgesteld om haar te interviewen, en het is heel mooi geworden. Ook jouw stuk met Anja over jullie Israel/Palestina reis en het werk dat jullie daar hebben gedaan, fantastisch. Ook leuk het stuk van Annemarie met het Dankjewel aan Hank Heijn, dat zal ze zeer kunnen waarderen. En ook met grote belangstelling las ik het interview met Dianne Bosch. Bijna allemaal stukken van jullie sterreporter Annemarie!
Hartegroet,
Willem Glaudemans
————————————————-
November 2013
Jaargang 13, nummer 4/2013 ‘Dit is precies wat het moet zijn’
Waarom verlangen wij toch altijd naar geluk? Ik denk omdat we in ons hart al ‘weten’ wat geluk betekent. Het is er kennelijk al. Alleen zijn we vergeten waar, dus hoe vinden we het terug? Misschien is het leven daar wel voor bedoeld, voor die speurtocht naar het moment waarop we weten: ‘dit is precies wat het moet zijn’.
En laat dat nou ook precies het thema van dit nummer wezen! Gelukkig zijn er meer wegen die naar Rome leiden, want er valt verrassend veel te schrijven over hoe we ‘het’ (geluk) kunnen opdiepen.
Els Thissen beantwoordt een vraag van Edward Greeven aan de hand van zijn interpretatie van een tekst uit ECIW. Hij las die als: ‘Je kunt niet gekwetst worden als je daar niet naar verlangt’. Hoe dat zo? We verlangen toch niet naar gekwetst worden? Els wijst op onze (egogestuurde) hang en drang naar fragmentarisch leven en legt uit, dat Eenheid juist nimmer verlangt, maar zonder oordeel ‘neemt’ wat er verschijnt. Immers: ‘Niets kan jou kwetsen, tenzij jij het de macht daartoe geeft’ (T20.IV.1:1). ‘Als we ons niet meer laten foppen door ideeën en concepten, ontvouwt zich de vrijheid die altijd aanwezig is.’
Lees meer >>
Paul de Blot, Jezuïet en hoogleraar business spiritualiteit, leert vooral van het leven zelf. ‘Zorg dat wat je kiest, jou blij maakt en dus heelt.’ Voor hem is dat ‘de betere dienst’, het ja zeggen tegen de ander. En dankbaarheid is het resultaat. Annemarie van Unnik tekende zijn verhaal op, zoals zij ook tekende voor het lezersinterview met Jonneke Koning, die inmiddels voor de derde maal wordt uitgedaagd door kanker. ‘Maar ga ik uitstijgen… dan is dat zo.’ Want dan moet dát het zijn.
Het politieke hart van Roy Ristie (D66) gaat sneller kloppen van de wijze Indiaan, die zijn vrijheid in het nu verkiest boven het schijngeluk-met-omwegen dat hem wordt voorgespiegeld. Emina van der Sluijs vertelt in een openhartige brief hoe zij worstelt met de lawaai-papegaaien van haar buren, tot zij zich aan hun invloed weet te onttrekken via moedig zelfonderzoek. En dan wordt het – surprise! – alsnog precies zoals zij het zich wenste.
Henry Grayson ontdekt, dat werkelijke genezing niet via zijn lichaam verloopt. ‘Ieder symptoom dat ik had was een uitdrukking van mijn ego.’ Het helen van zijn denken bevrijdt hem uiteindelijk van zijn vermeende ‘schuld’.
Jos Seeboldt verslaat het spel van aanval en verdediging voorlopig met een dikke zoen. Happy end? Beoordeel het zelf. Evenals de boekbesprekingen en de column van schrijver dezes over de effecten van een op nul gezet verstand. En hopelijk ervaart u de inhoud van dit nummer precies zoals de redactie het bedoeld had…
Emma Veenstra (redactie)
– – – – – – – – – – – – – – – –
In het artikel Het geschenk van Antonio van Rita Cornegge spreekt zij over haar geleidde schilderervaring.
Hier de kleurenfoto’s van de afbeeldingen in het blad.

– – – – – – – – – – – – – – – –
Bij het lezersinterview met Jonneke Koning op pagina 23 hoort de webiste: www.shambalans.nl
– – – – – – – – – – – – – – – –
Het verhaal dat Björn noemt op pagina 14 bij Laat je verrassen is in z’n geheel te lezen op de blog
————————————————-
Augustus 2013
Jaargang 13, nummer 3/2013 ‘Compassie’
Compassie heeft betrekking op een luide roep of stille schreeuw en de zorgzame respons daarop. Je komt voorbij en ziet, wordt bewogen en komt in beweging. Het is vriendelijkheid zonder voorwaarden. Compassie komt voort uit een warm hart en een zacht gemoed. Hoe onherbergzaam zou een land er uitzien, als we er zouden leven zonder compassie. Als er niet af en toe ergens een barmhartige Samaritaan voorbij zou komen, die bereid is zijn drukke bezigheden te onderbreken en te doen wat gedaan moet worden.
Compassie is iets anders dan zelfopoffering of medelijden. Het is een onbaatzuchtige, liefdevolle blik, waarmee de ander wordt gezien. Als je compassie voor iemand voelt, betekent dit ook het besef dat lijden, falen en onvolmaaktheid een onderdeel zijn van de menselijke ervaring die we delen. ‘Wie eigen pijn onder ogen ziet is veel minder bang de pijn van anderen te zien,’ staat in het boek Leven vanuit compassie te lezen, dat Els Thissen met groot enthousiasme bespreekt.
Lees meer >>
Je gang onderbreken zoals de barmhartige Samaritaan dat deed, vraagt moed. Zeker in een tijd waarin ons wordt aangeraden door te lopen, je hebt immers zo een klap te pakken. Het vraagt om de bereidheid niet in je agenda te kijken. Het vraagt om uithoudingsvermogen, de ander te laten huilen zolang als nodig is. Het vraagt om de alertheid, medelijden en compassie te blijven onderscheiden. Het geeft grote innerlijke rust, een leven met liefde en compassie.
Bewandel het pad van de vriendelijkheid, zegt ook Jan de Cock. Hij is tralietrotter van hobby, en deelt broederschap en vriendschap met gevangenen over de hele wereld. En niet alleen dat, hij zet zich ook daadwerkelijk voor hen in. Bewogen zijn en bewogen worden.
In dit nummer van VHTH ook een stuk van de warmhartige Afrikaan, Tasha Abdou uit Kameroen. Erica Nap schrijft over muziek als blikopener van de ziel. Bewogen zijn en bewogen worden. Inez Kroon heeft compassie met haar zoon en biedt hem een kopje thee aan. Verder een artikel van Jos Seeboldt over relaties als heilige relaties, een lezersinterview met Anne Joke Vellinga en natuurlijk een column van Emma Veenstra, een brief van Emina, een meditatie van Janny Buys en meer boekbesprekingen.
De redactie is geïnspireerd door de verhalen in dit nummer, dank u wel dat we dit met u mogen delen.
Wij wensen u veel leesplezier!
Boukje Grashuis (redactie)
————————————————-
Mei 2013
Jaargang 13, nummer 2/2013 ‘De kracht van verandering’
Ter ere van het feit dat …van hart tot hart… 12,5 jaar bestaat, heeft Frans Kok er de astrologie op losgelaten. En daarin is te vinden dat de missie van dit pionierende blad is, mensen te ondersteunen bij hun spirituele zoektocht naar Waarheid en zingeving.
Het thema van dit nummer is: De kracht van verandering. En Marianne Thieme zegt daarover dat wanneer je de geschiedenis bestudeert, het vaak niet de massa is die veranderingen in gang zet, maar eerder een kleine volhardende groep pioniers. En tot die groep rekent De partij voor de Dieren zichzelf ook.
Emina, onze vaste, eigenzinnige brievenschrijfster, kreeg een verhelderende en ondersteunende droom over belangrijke veranderingen die zij onderging in haar leven.
Grappig zijn ze hè, de columns van Emma. Zij schotelt soms woordcombinaties voor die ik niet eerder las. Zo heeft zij het dit keer over ‘de ongeconsumeerde gade’, bij een stel dat alles deelt behalve dát. En dat lijkt de oorzaak te zijn van verandering in hun relatie.
Lees meer >>
Wat er ook verandert, van één ding hoop ik dat het bij het oude blijft. En dat is dat ik lezers van VHTH (en anderen) kan blijven interviewen. Wat een heerlijke en voor mij leerzame ontmoetingen zijn dat toch. Voor dit nummer waren dat Patty Zervaas en Wil Weidema. Mijn favoriete vraag tijdens een interview gaat trouwens over verandering: ‘Is er in je leven iets gebeurd waarna je anders naar de wereld bent gaan kijken?’ En dan hoor ik vaak over pijnlijke uitdagingen en het leren van diepgaande lessen, die men zo blijkt achteraf vaak niet had willen missen.
Bij het selecteren van citaten uit oude nummers (als strooigoed door het blad te vinden), stuitte ik op een interview van Els Thissen met Fred Donaldson. Een man die speelt met leeuwen, beren en wolven. Voor hem zijn dat transformerende ervaringen, die gaan over vrede. Het is zo’n indrukwekkend interview, dat ik ervoor pleitte het nogmaals te plaatsen in VHTH. Echter, het blijkt gewoon te vinden op deze website onder het kopje interviews.
Veel leesplezier.
Annemarie van Unnik (redactie)
————————————————-
Februari 2013
Jaargang 13, nummer 1/2013 ‘De wereld als leermiddel’
Als u dit leest, is het februari 2013. Poeh, poeh, we hebben het gehaald. Onze gedachten over wat er kan gebeuren, zijn erger dan de realiteit. En dat alleen maar altijd.
Op het moment dat ik dit redactioneel schrijf, is het 16 december 2012. 21 december moet nog komen. Ik weet niet wat er dan gaat gebeuren. Sommigen verwachten dan drie donkere koude dagen en nachten. Moet ik houtblokken, kaarsen, lucifers klaarleggen? Blikken erwtensoep binnen handbereik? Of kan ik beter valium aanschaffen voor het geval ik een paniekaanval krijg?
Zojuist was ik op bezoek bij mijn oude buurvrouw van 90 jaar. Ze zei: ‘Ik neem het leven zoals het komt, dat heb ik wel geleerd in het jappenkamp’. Een wijze vrouw! Wat zij doet ga ik ook doen, het leven nemen zoals het komt. Zo versier ik het huis met kerstballen en lichtjes en schrijf ik het redactioneel.
Het thema van dit nummer is: De wereld als leermiddel. Wat een prachtig passend thema. We hadden als redactie geen beter kunnen bedenken. Dus: wat is er te lezen in dit na-apocalyptische tijdperk? Een interview met de wetenschapper en arts in de Chinese geneeskunst Yan Schroën, die als pionier van de nieuwe tijd o.a. onderzoek doet naar de helende werking van familieopstellingen.
Lees meer >>
Marianne Williamson schrijft in haar artikel over vergeven: ‘De manier waarop we ons zelf waarnemen, bepaalt ons gedrag’. Frans Kok neemt ons mee in zijn overpeinzingen. Hij schrijft: ‘We hebben nooit de Liefde verloren, we zijn het alleen vergeten en gaan deze aardse reis, om het ons te her-inneren’. En Hans de Rijke heeft een verslag geschreven van zijn deelname aan een workshop met Diederik Wolsak. ‘Kun je jezelf vergeven dat je vergeten was, dat jouw Waarheid onveranderd en onveranderbaar is?’
Verder een prachtige tekening van Janny Buys met een tekst uit ECIW. Emma Veenstra trakteert ons weer op een van haar ervaringen, waar ze met humor en liefde mee omgaat. Een bloedeerlijke brief van Emina, het lezersinterview, een ervaring van Anita Koster en natuurlijk boekbesprekingen.
Ik wens u heel veel leesplezier en inspiratie!
Anja van Aarle (redactie)
– – – – – – – – – – – – – – – –
Ik las met veel interesse het artikel “Naar binnen kijken” van Anita Koster. Herkende het verhaal van mijn broer sinds hij het volgende gebruikt ‘cholesterolverlager uit de natuur’ is hij er een stuk beter aan toe!!! Misschien is Anita er inmiddels van op de hoogte maar zo niet dan kan dit haar misschien helpen. Ik ben heel blij met mijn abonnement! Zoveel mooie artikelen die als het ware voor mij geschreven zijn! Heel dankbaar!
hartelijke groet,
Joke van Noort
– – – – – – – – – – – – – – – –
Mijn waarde is bepaald door God?
Al een aantal jaren lees ik “Van hart tot hart”, waarin ik ditmaal door een zin getroffen werd, die ik nader ben gaan onderzoeken. Ik voelde wat weerzin bij de zin “Mijn waarde is bepaald door God en niemand kan daar iets aan veranderen” (*). De persoon die het artikel geschreven had was hierdoor diep geraakt. Als ik mij inleef in die persoon dan voel ik daarbij dat diegene zich weinig gewaardeerd heeft gevoeld en dat die ene zin op dat moment hem in zijn hart raakte. Een macht buiten hemzelf, namelijk God heeft zijn waarde bepaald. Alsof God iets doet. In mijn beleving doet God niets. God is.
Lees meer >>
Veel mensen zijn zozeer hun gevoel van eigenwaarde kwijt geraakt, dat het lastig kan zijn dat gevoel dat je van waarde bent weer te gaan voelen als iets dat zo is. Als je van waarde bent, dan doe je ertoe en als je niet van waarde bent, dan doe je er niet toe. Ergens in je leven kun je zijn gaan denken dat je niet belangrijk genoeg was, doordat er minder moeite voor je gedaan werd dan waar jij om vroeg. En toch besta je. Toch ben je er. Toch heb je een lichaam waarmee je hier op aarde kunt leven en van alles mee kunt maken.
Het simpele feit dat we bestaan geeft mij en jou waarde. God bestaat voor mij ook en is voor mij ook van waarde. Hoe je leeft en hoe je bent heeft een bepaalde waarde, een bepaalde kwaliteit. Welke waarde dat voor jou heeft, dat bepaal jij! Jij bepaalt of jouw leven zoals je dat leeft voor jou de moeite waard is. Jij weet of jouw leven voor jou vervullend is of dat er nog iets aan ontbreekt, dat er voor jou meer in het vat zit dan je nu verwezenlijkt. De verlangens in jouw hart zullen je in beweging brengen en houden.
Dat waar je naar verlangt en de moeite die je daarvoor wilt doen bepalen jouw waarde. De een neemt genoegen met zijn situatie en maakt er het beste van, de ander maakt de keus om zichzelf keer op keer waarde te geven, zichzelf de moeite waard te vinden. De verlangens in mijn hart hebben er bij mij voor gezorgd dat ik met vallen en opstaan door gegaan ben met mij te ontwikkelen. Ik wist dat ik meer in huis had dan ik op dat moment kon leven. Mijn ouders, maar ook anderen in mijn leven, begrepen dat niet. Was ik nou nog niet klaar? Zij begrepen dat verlangen niet, die drang om maar door en door te gaan. Ben ik daardoor meer van waarde dan zij? Voor mij niet. Zij leven hun eigen waarde en volgen de verlangens van hun hart en die zijn blijkbaar anders dan die van mij.
Mijn waarde is of wordt niet bepaald door God. God is ook niet van meer waarde dan jij of ik. Wij maken allemaal deel uit van dit bestaan en zijn daardoor allemaal op onze eigen manier van belang. Of jij God of iemand anders meer van waarde vindt dan jijzelf, is de waarde die jij er aan geeft. God is. Het bestaan is. Jij en ik zijn vrij om daarmee te doen wat wij willen, om ons leven zoveel waarde te geven als waar ons hart naar verlangt.
© Wonieka A. Meuter Klik hier voor Wonieka’s Blog
—————————————–
November 2012
Jaargang 12, nummer 4/2012 ‘Helder zien, helder zijn!’
‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet, en het is…..’. Dat spelletje speelde ik vaak als kind met mijn broers. In feite houden we nooit op dat spel te spelen. Als kind zagen we vorm en kleur en hoopten dat de ander dat niet meteen zag. Als volwassenen mengen we daar een dosis interpretatie bij en vergeten regelmatig dat projecteren nog steeds een spel is.
Deze keer is ‘Helder zien, helder zijn!’ het thema. Je wordt uitgenodigd om je te realiseren, dat met projecties en definiëringen helderheid niet verworven kan worden. In feite is het terughalen van alle projecties de opmaat naar helderheid. Dat is logisch omdat eenheid nu eenmaal één is en niet in fragmenten te ontleden. Meer daarover in een artikel van mijn hand Helder zien, helder zijn!
Erica Nap laat ons van die helderheid proeven in haar gedicht Weten. ‘Zoet weten diep van binnen’ is de eerste zin… Willem Glaudemans zegt in het interview dat Annemarie van Unnik met hem had ‘Ontzeg de ander liefde en die ontzeg je aan jezelf. Die ander dat ben jij.’ Ook hier helderheid over eenheid.
Lees meer >>
Wat de kracht van het zeggen van ‘Het spijt me’ is, deelt Annette Drijfhout met ons in de rubriek Zelf Proberen. Emma Veenstra voelt zich als een luis in de pels van de redactie en weet door haar querulante stellingen en taal lezers te raken. Bij de een resulteert dit in lachen, de ander voelt noodzaak tot een oefening in vergeven. Hans Feddema herinnert ons eraan dat we niets in de wereld kunnen controleren en nodigt uit om de angst die dat genereert, om te zetten in vertrouwen en compassie. Ebrahim Hemmatnia gaat met een boot-fiets de wereld over in zijn no-limits-on-earth expeditie. Hij leeft zijn passie en deelt daarover met ons. Interessegedreven leren moet voor de kinderen van Grace Deby voorop staan. Geertje Smit schreef een stuk daarover.
Een laatste bijdrage van Baukje van Kesteren. Zij overleed op 16 juli 2012. In De Wonderbril vertelt ze dat de kleur en inhoud die we geven aan de bril waardoor we kijken, bepaalt hoe we de wereld ervaren. Dank voor haar bijdragen door de jaren heen. Van het lezersinterview met Jojan Jonker heb ik erg genoten. Deze creatieve en grappige man gunt ons een inkijkje in zijn sprankelende leven. Emina inspireert door haar openhartige brieven. Ze laat zien waar het lastig is in het dagelijks leven en kiest telkens weer voor vrede. Een Vraag aan en antwoord van de liefde in onszelf van Fleur Smelt, boekbesprekingen, en tekeningen van Janny Buijs en Daphne Neef.
Wij wensen u helderheid en leesplezier!
Els Thissen (redactie)
—————————————–
Augustus 2012
Jaargang 12, nummer 3/2012 ‘Alles komt aan het licht’
Er is een enorm en massaal gedragen verlangen naar eenheid. Dat zag je bij het enthousiasme dat het zogenoemde lenteakkoord van vijf politieke partijen bij mensen losmaakte, terwijl het toch ook om aangekondigde maatregelen ging die velen zullen raken. Maar het gevoel van er gebeurt iets positiefs, de handen worden ineen geslagen, er ontstaat een nieuwe verbinding, dat gevoel gaf energie, vreugde: eindelijk stijgen we boven de afscheiding uit. Ik ervoer dat ook toen ik op televisie een stuk van het concert van André Rieu in de Arena zag. Ook daar tienduizenden mensen die datzelfde verlangen naar eenheid uitstraalden, met de ontroering die daar vaak mee samengaat.
Het is 2012 en de voor het eind van dit jaar voorspelde ‘shift’ betekent waarschijnlijk niet het einde van de wereld, zoals soms wordt gedacht, maar een verandering van bewustzijn. Een mogelijk ontwaken in eenheid.
We worden daarbij geholpen, maar als we die stap willen kunnen zetten, zal alles wat in het verborgene speelt, in jezelf, tussen mensen, in de wereld, aan het licht moeten komen, in het licht moeten worden gezet.
Lees meer >>
Dit nummer van …van hart tot hart… heeft dit als thema: Alles komt aan het licht. En in dit licht kunt u de artikelen lezen. Tijn Touber die stelt dat we allang verlicht zijn en dat we in het herkennen van onze goddelijkheid worden geconfronteerd met onze schaduw: eerst komt alles aan het licht. Jeff Foster die aanraadt toe te geven aan wat verschijnt, want alle verschijningsvormen zijn eenheid. En Annemiek Schrijver die de traditionele wereld op zijn kop zet met te geloven dat God ons nodig heeft, wat ook weer licht in de duisternis kan geven.
Naast deze langere artikelen nog een stuk van Ton Peters, die ons gunt om gelukkig te zijn en contact te maken met ons hogere Zelf.
Met de verkiezingen in aantocht vroegen we ons af: is er spiritualiteit te vinden in de politiek? Daarom een nieuwe rubriek ‘Het politieke hart van …’, met daarin dit keer Lea Manders van Mens en Spirit.
En verder natuurlijk een column van Emma Veenstra, een brief van Emina van der Sluijs, een interview met een van onze lezers, en boekbesprekingen.
Ik wens u, ook namens de redactie, veel licht en vreugde.
Anita Koster (redactie)
– – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Reactie op de bijdrage van Emma Veenstra ‘Burgerlijke ongehoorzaamheid!’ (VHTH 2012/3)
Beste Emma Veenstra,
Dank voor je artikel in VHTH over Burgerlijke ongehoorzaamheid. Graag zou ik wat opheldering willen over de uitspraken die je doet in vooral je eerste gedeelte van het artikel.
Ik ben zelf namelijk zo’n iemand die volgens jou graag met haar handicap koketteert en je graag met mijn lot om de oren wil slaan. Uitroepend: ‘Kijk mij eens, ik ben zielig en respecteer dat’. En ja ik vraag natuurlijk om liefde. Jij niet? Je zult zelf best wel eens rustig zijn gaan zitten om je af te vragen waarom dit alles je zo dwars zit en stoort neem ik aan.
Weet je, ik ben zelf heel blij met zo’n gestickerd stakkerplekje. Meestal zijn de zitplaatsen vooraan en bieden iets meer beenruimte. De chauffeur hoeft dan niet zo lang te wachten voor iemand zit, voor hij weg kan rijden. Ook prettig voor de ‘nog-niet-stakkerds’.
Lees meer >>
Het zou natuurlijk niet noodzakelijk moeten zijn om zo’n plek van te voren te regelen, maar niet iedereen heeft de innerlijke beschaving en inlevingsvermogen rekening te willen houden met de ander. (Trouwens als er genoeg plek is waarom moet jij dan zo nodig persé op die plek zitten). Het is voor een invalide echt niet zo gemakkelijk zo’n stickertje opgeplakt te krijgen en te hebben.
Uit eigen ervaring weet ik dat ik in het begin niet eens over straat durfde of met een stok ergens naar toe wilde gaan. Het toont van grote moed wanneer iemand van een invalidenplaats gebruik durft te maken. Daar is een grote strijd van acceptatie aan vooraf gegaan. Vaak denk ik dat mensen die niet invalide zijn en denken zoals jij – je goed recht – eigenlijk heel zielig zijn en daarom toon ik je zeker mijn liefde. LIEFDE…wat we ALLEMAAL zijn. Niet alleen lichamelijk gezond uitziende mensen.
Dit moest even van mijn hart. Ik ga er van uit dat je niet echt meedogenloos wilt zijn en bent natuurlijk. Bij mezelf ga ik wel degelijk te rade waarom mij jouw uitspraken zo krenken. Bij zelfonderzoek valt het me op dat ik mijn hele leven lang al zo mijn best doe, niemand tot last te zijn met mijn lichte handicap. Ik klaar alles zelf wel, want het is mijn eigen leerschool en keuze. Het blijkt voor mij een unieke kans die me geboden wordt, om boven het lichamelijke uit te stijgen en mijn Bron van binnen te Zijn. Die Bron tilt me op en draagt me op handen.
Toch steeds weer merk ik dat ik blijf vechten – al lijkt het vaak tegen de bierkaai – tegen vooroordelen op dit vlak. Ik maak mezelf wijs dat ik dat ook voor andere invalide mede -weggebruikers doe. Graag zou ik de wereld willen verbeteren. Zoiets… Alsof dat van mij afhangt… In zekere zin wel denk ik. Ik bén de Ander. Christus aangezicht.
Ach wellicht is het beter alles aan de H. Geest over te laten. En die zegt me nu juist om deze brief toch maar te versturen. Ik geef het aan Hem over.
Met liefde en vriendelijke groet,
Nelie van Hoek-Stevens
Nawoord Emma Veentra op de reactie van Nelie van Hoek-Stevens
Beste Nelie,
Via Els Thissen kreeg ik je brief. Bedankt, want daardoor voel ik me reuze serieus genomen!
Om te beginnen wil ik je graag vertellen dat ik in het blad Van Hart tot Hart een ietwat ‘tegendraadse rol’ vervul. De meeste stukken van de redactie zijn bedoeld als wijze lessen, waaraan wij ons als lezers kunnen optrekken en laven. Heerlijk! Ik smul er telkens weer van, lees de verhalen van A tot Z en krijg zo golven inspiratie.
Natuurlijk zou ik zelf ook een duit in het zakje-van-de-verworven-inzichten kunnen doen. Maar dan wordt het naar mijn idee een beetje saai. Dus zorg ik voor wat tegengas en, het moet gezegd, dat doe ik met genoegen. Ja, ik ben de nar aan het hof die de koning
Lees meer >>
provoceert, die dát benoemt wat ‘schuurt’. In het dagelijks leven gaan veel dingen immers mis – tenminste, bij mij wel! Vaak verloopt alles anders dan ik hoopte of gepland had en lukt het me echt niet, daar direct in vrede naar te kijken. Daarom valt het mijn niet zwaar om, als tegenwicht voor alle verheffende verhalen, de oppositie te verbeelden door barricades op te werpen, verwarring te stichten en mijn oordelen schaamteloos uit te venten. En ik ben vast niet de enige ben die zo reageert!
Confrontatie
Is provoceren mijn ultieme doel? Dat niet. Ook ik hoop de lezer tot nadenken te stemmen, maar dan via de weg van de confrontatie. Opdat deze of gene zich plotseling afvraagt: ‘Waar sta ikzelf? Hoe werkt dat bij mij? Waarom erger ik me nu? En wat is mijn eigen oordeel hierover?’ Zoiets als wat als jij dus hebt gedaan in je brief – geen wonder dat ik daar blij mee ben!
We streven weliswaar naar volmaaktheid, maar ontkomen niet aan de nodige hobbels onderweg – die maken duidelijk waar we niet moeten zijn. Maar waar dan wel? Dat mogen we zelf uitvogelen. En daarbij hebben we de keuze tussen twee krachten: goed en kwaad, licht en donker. Wat verwelkomen we, wat wijzen we af? Dat is het pad naar meer bewust-zijn.
Mijn artikel draaide in de basis ook om bewust-zijn, om het niet klakkeloos aan ‘de regels’ gehoorzamen als zombies, maar na te denken over doel en zin.
Dit gezegd hebbende, richt ik me nu graag op de inhoud van je brief. Ik begrijp daaruit, dat jouw ‘zwakte’ je gezondheid is. Herkenbaar; toevallig schrijf ik in het volgende nummer van VHTH (4/2012) iets uit eigen ervaring hierover. Na een mislukte operatie werd mijn oog het middelpunt van mijn gedachten. Het ‘fragment’, mijn oog, kwam letterlijk los van het geheel te staan, ik nam het overal mee naartoe, mij constant bewust van de roodheid en de pijn. Het sloeg werkelijk een bres tussen mij en de wereld. Dat ene, akelige orgaan werd een blokkade; een muggetje dat ik opblies tot een olifant die mij letterlijk het zicht benam en al mijn functioneren bepaalde.
Zo legt ook het ‘gestickerde stakkerdplekje’ in mijn ogen de nadruk op het isolement, op dat wat ‘los’ staat van de rest. Het geeft het fenomeen van de ‘invaliditeit’ een beladenheid, die ik ook in jouw verhaal meen terug te zien. Want mijn besluit om voortaan ‘rustig’ op een invalidenplekje plaats te nemen, werd door jou geïnterpreteerd als ‘zo nodig per se daar moeten zitten’.
Geeft niks trouwens. Ik zou het ook niet erg vinden als je mij, vanwege mijn woorden, in gedachten bijvoorbeeld vermoordt. Dat kan echt opluchten! En ik heb niet het gevoel dat je mij daarmee kwetst. Woorden hebben kracht, dat is waar, maar alleen als wij er zelf voor kiezen ons te laten inspireren of te krenken. En dus komt er liefde binnen, of een belediging. De enige aanval die werkelijk uitvoerbaar is, is die via het lichaam, las ik in de Cursus.
Liefde
Jij schrijft: ‘Ja, ik vraag natuurlijk om liefde. Jij niet?’
Eerlijk gezegd lieve Nelie, niet speciaal. Het is wel zo dat mij veel liefde wordt aangereikt, spontaan, en dat ik die liefde gelukkig ook weet te ontvangen. Als ‘bevestiging’ heb ik liefde van buitenaf niet (meer) zo nodig; ze komt en gaat, als een perpetuum mobile. Geven en ontvangen zijn hier werkelijk één.
Dat is vroeger wel anders geweest. Lang heb ik het gevoel gehad dat ik er eigenlijk niet mocht zijn, dat ik een sta-in-de-weg voor mijn moeder was. Tot ik iemand ontmoette, die mij werkelijk totaal accepteerde zoals ik was, inclusief al mijn rariteiten. En dat heeft zó helend gewerkt – alsof ik eindelijk thuis kwam. Dankzij de aanvaarding van één mens heb ik geleerd van mijzelf te houden. Al heeft het mij (inmiddels 62) wel decennia gekost. Ik denk dat het de meeste mensen geen moer uitmaakt of jij invalide bent of niet. Dat het ze gaat om ‘Nelie’. Maar zet jij, Nelie, je stok op de voorgrond of jezelf?
Busje
Tot slot nog één verhaaltje. Laatst had ik op een openlucht jazzfestival afgesproken met mijn vriendin Ella, die nog een andere vriendin mee zou nemen: Joke, in rolstoel. Het werd een feestelijke avond. Maar het busje dat Joke om middernacht zou ophalen kwam niet opdagen. Na een half uur wachten probeerden we haar ten einde raad maar in mijn autootje te wurmen, inclusief ‘inklapbare’ rolstoel. Tevergeefs, de onderdelen staken alle kanten uit. Ondertussen zwol er een toeterende file achter ons aan want wij stonden, na een hevige stortbui, pal voor de uitgang, het enige plekje waar de modder nog niet tot kniehoogte reikte. ‘Potver!’ riep Joke ineens uit, ‘nou heeft die vent van dat busje nét gebeld terwijl jullie mij in de auto hesen! Als-ie nu nog maar komt…’ Terugbellen lukte niet en verslagen wachtten we af. Maar godzijdank: daar kwam-ie. Ik holde druk zwaaiend naar hem toe, want hoe zou hij ons anders tussen zoveel mensen herkennen?
‘Ik denk dat u voor ons komt’, hijgde ik. ‘Is het ‘n jonge man?’ vroeg de chauffeur. ‘Nee’, zei ik bedremmeld, ‘een oude vrouw!’ ‘Hoe heet ze van haar achternaam?’ ‘Geen idee…’ Nou, hij liep wel even mee. ‘Goedenavond mevrouw, hoe heet u?’ ‘Jongman’, zei Joke olijk, en ze gierde het uit van de lach. ‘Deze oude vrouw heet Jongman, hahaha!’ Toen knikte ze vergevingsgezind in mijn richting: ‘Ella zei al dat je nogal doof was’.
Ach ja, de lamme helpt de blinde. Daar komt het leven wel zo ongeveer op neer.
Alle liefs,
Emma Veenstra
– – – – – – – – – – – – – – – – – –
Reactie op het artikel van Ton Peters ‘Wees gelukkig!’ (VHTH 2012/3)
Wees echt!
Ton Peters artikel lijkt me uit te nodigen slechts te kiezen voor het licht van de dag – en daarmee het donker van de nacht af te wijzen. En gelukkig zijn, te verkiezen boven echt zijn met de gebruikelijke pieken en dalen. Zijn Zelf met hoofdletter is superieur aan het zelf met een kleine letter – en er zijn tips waarmee je geluk snel kunt realiseren.
Als het zo simpel is als door hem wordt gesteld, vraag ik me af waarom dan niet iedereen al gelukkig is! En gooi je niet het kind met het badwater weg, als je niet de waarde ziet van ongelukkige gevoelens? Met het herhalen van de mantra ‘wees gelukkig’ bij een depressie,
Lees meer >>
ontken je mijns inziens wat er NU is en haal je er niet de waarde uit, die je bij je Hogere Zelf kan brengen. Aanvaarden wat is, daaruit komen de grootste transformaties voort. Mijn mantra zou eerder zijn: ‘Ik voel me depressief, maar ondanks dat hou ik van mezelf’. Of: ‘Deze depressie kan me verder helpen op m’n weg naar zelfkennis, zelfinzicht en zelfbesef’.
Ik ben er echt dankbaar voor, dat ik ooit een ernstige depressie niet heb weggedrukt door afleiding of vrolijk doen. Ik ben hem aangegaan en dat leverde veel op.
Op televisie zag ik bij een talentenjacht twee mannen die zich ‘No shade’ noemden. Geen schaduw kennend, zagen zij alleen het positieve in van alles, zo zeiden zij. Na hun optreden had de jury kritiek. Hun geluk en positiviteit verdwenen op slag, zij reageerden boos, en de reporter die vroeg waar hun positiviteit nu was, werd aan de kant gedrukt. ‘No shade’ nam het verlies onsportief. De mannen zagen het gebeuren niet als een leermoment.
Ik geloof niet zo in mensen die altijd NU gelukkig willen zijn, dat lijkt me een wat dwingende eis. Een paar citaten. Jung: ‘We worden niet verlicht door ons lichtgestalten voor te stellen, maar door ons bewust te worden van onze duistere zijden’. Boeddha: ‘Geluk komt tot je als je werk en woorden ten goede komen aan jezelf en aan anderen’. Lao tse: ‘Mooie woorden zijn vaak niet waar en ware woorden zijn vaak niet mooi’.
Zou het zo kunnen zijn dat geluk niet rechtstreeks bereikbaar is, maar een bijproduct van bewustwording en zelfkennis? En dat bereik je juist vaak door moeilijkheden en tegenslagen heen. No pain, no gain, tenminste, dat is mijn ervaring en zo mooi verwoord door Johannes Tauler: ‘De pijnen van de crisis zijn de weeën van Gods geboorte in je’. Mooie en aimabele mensen zijn vaak niet diegenen die altijd gelukkig zijn geweest, maar degenen die moeilijkheden en tegenslagen kenden en daardoor dingen als empathie, dankbaarheid en liefde ontwikkelden. Succesvolle en echt gelukkige mensen zijn vaak zij die de meeste tegenslagen en mislukkingen overwonnen. En dat nog steeds doen! Tijdens een lezing die ik onlangs hield, was er een vrouw die zei gelukkig te zijn grootgebracht. Maar toen ik het onderwerp woede aansneed, bleek juist zij er veel last van te hebben. Altijd haar zin krijgend was ze veeleisend geworden. En omdat er weinig afwijzingen en tegenslagen waren, had ze niet geleerd ermee om te gaan – ze maakten haar boos.
Ik ben gestopt, moeilijkheden uit de weg te gaan en fouten te ontkennen. En dit omdat ik heb ervaren, niet het meeste te leren van mijn successen, maar juist van die moeilijkheden en fouten.
Henny Bos
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Reactie
Ik lees elke keer met veel plezier ‘Van hart tot hart’. Ga er echt voor zitten met een heerlijk kopje thee 🙂
Warme groet, Wilmy
————————————-
Mei 2012
Jaargang 12, nummer 2/2012 ‘Zoek niets buiten jezelf’
Zoek niets buiten jezelf. Alles is er al en het is in jou. Binnen handbereik en waarom dan toch zo ver weg? Werkelijke vrede voelt vaak als heel onbereikbaar. Dat komt omdat je vrede niet kan toe-eigenen. Het is niet van jou. Als je ‘ja’ zegt maak je er deel van uit. Je wordt deel van de vrede en daarmee ga je op in de eenheid. Bent u er nog?
Makkelijker kunnen we het niet maken, leuker wel. Ik heb zelf de hobby ‘het is jouw schuld’ best lang volgehouden en het beviel me in die tijd prima. Echt vredig was het niet, maar dat zag ik als noodzakelijke tekortkoming van deze wereld. Als puber vond ik dan ook niets zo verschrikkelijk als de kerstdagen. Je moest
Lees meer >>
dromen van een wereld vol vrede, terwijl iedereen toch met z’n eigen ogen kon zien dat er vooral oorlog, ziekte en narigheid was in de wereld. Het heette een feest, maar het waren dagen van frustratie, onmacht en verlamming. De ontdekking dat de vrede in mij zit, dat het Koninkrijk er elk moment is, was een enorme opluchting. Ik wijs tegenwoordig (meestal) naar niemand en maak mijn keuzes met overtuiging. Daartoe ook weer geïnspireerd door het interview met Willem Vreeswijk, werkzaam in het hart van de financiële wereld. Het financiële stelsel zal drastisch veranderen, zegt hij. ‘Alleen als wijzelf honderd procent verantwoordelijkheid nemen voor alles wat er in ons leven gebeurt, kunnen concrete stappen worden gezet. Bewust worden en veranderen is een innerlijk proces. Hiermee begint alles of eindigt alles. Alle andere verrijking doet er niet wezenlijk toe.’
In De rust van het nu nodigt Els Thissen ons uit om ons te herinneren wat we in essentie zijn. Frans Kok beschrijft de moed die hij vond om het diepe in te gaan, om los te laten en te ontdekken dat het Niets is geworden.
Annemarie interviewde lezeres Leneke van der Velde, die in haar werk als therapeut mensen begeleid naar het antwoord dat er al is en dat gevonden kan worden. En ook in dit nummer natuurlijk een brief van Emina, een column van Emma Veenstra, een ervaring van Anita Koster en boekbesprekingen. We wensen u veel plezier en inspiratie met het lezen van dit blad.
Boukje Grashuis (redactie)
– – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Reactie n.a.v. VHTH Nr. 2/2012
Het is er dan toch van gekomen, het nieuwe huis. En boven verwachting! Daar het een wisselwoning is, is het hele huis gerenoveerd, gestoffeerd en zelfs de ramen worden buiten gereinigd! En ik me maar druk maken over de toekomst en ’t verleden.
Zo vaak denk ik nog terug aan een gesprek over denken in overvloed of tekort. Dat je helemaal niet weet wat de toekomst je zal brengen en als je vertrouwt op wat er nu is, dat een stuk rust geeft. Gelukkig hoef ik niets alleen te doen en vraag ik de Heilige Geest, mijn maatje, om hulp. En hij laat me nooit in de steek!
Lees meer >>
De verhalen over hoe het zou moeten zijn, blijven nog wel meer dan me lief is opborrelen. ’t Is oefenen en mezelf vergeven dat ik de verhalen nog zo graag geloof. De zin ‘laat me hier anders naar kijken’, helpt me echt en ik gebruik hem tientallen malen per dag. En ook ‘bemoei je er niet mee!’ Heerlijk om je nergens mee te hoeven bemoeien.
Gisteren lag …van hart tot hart… weer op de mat. Ik installeerde me op de bank en heb bijna alles achter elkaar gelezen. Voeding voor de ziel!!! ‘s Avonds Els’ verhaal nog gelezen. Vanochtend nog eens en ik zal het medicijn nog vaak innemen, want ik geloof het verhaal dat ik nog niet helemaal zonder alle prachtige verhalen over liefde kan. Terwijl ik me toch nog meer dan wenselijk druk maak om geld (denken in tekorten) komt Els met het goede nieuws dat rust gratis is voor iedereen. Geen streven, werken, ploeteren om vrede zonder begrenzing te ervaren. Vakantie lijkt ’t wel. Overgeleverd aan de Goden. Ik hoef niets te doen om NU rust te ervaren. Geen vakantie te plannen of annuleren en hoe dan ook: de vrede omvat mij.
Eerlijk gezegd moet ik dit toch allemaal even laten zakken, in álle rust.
Lieve groet: niet-iets.
Lucia Tinnemans
—————————–
Februari 2012
Jaargang 12, nummer 1/2012 ‘Verbinding’
Dit nummer van VHTH heeft als thema: verbinding. Ingegeven door het interview met Jacqueline Jurna, directeur van een bij de klant zeer gewaardeerde onderneming. Voor die waardering, zegt zij, is verbinding de sleutel tot succes.
Als ik nadenk over het thema, realiseer ik me dat verbinding aardig in de buurt komt van geluk. In verbinding met mezelf, voel ik me goed en krachtig. In verbinding met mijn werk vliegt de tijd. En in verbinding met een ander is het alsof… Het lijkt wel alsof bij ware aanwezigheid het ego wijkt – waardoor het leven door je heen kan stromen zonder remparachute. Heerlijk! De tegenpool, (af)scheiding roept minder prettige associaties op:
Lees meer >>
eenzaamheid, aanval, verdediging, enz.
Situaties die verleiden tot het verbreken van verbinding zijn er legio. Stel bijvoorbeeld, je hebt te maken met een grensoverschrijdende wanbetaler. Iemand die je een vinger geeft en meteen je arm eraf rukt. Hoe zoiets kan aflopen, lees je in Emma Veenstra’s artikel: Even dokken graag. Numeroloog Jan Laureijssen, gaat in zijn visie de verbinding voorbij naar het onderliggend besef van eenheid – en stimuleert je daarvan bewust te zijn. Ook heeft hij Een Cursus in Wonderen numerologisch bekeken. Hans de Rijke neemt deel aan een onderwijsconferentie, waarbij de deelnemers zelf onderwerp van onderzoek blijken te zijn. Dat lijkt te leiden tot verbinding en acceptatie van zichzelf, en zoals in het geval van Hans inclusief Parkinson.
Ook vertelt hij over Theorie U, een fascinerend boek over leiderschap. Ontroerend vind ik de zoektocht naar innerlijke vrede door de buitengewoon door het leven uitgedaagde Emina van der Sluijs. En Els Thissen geeft een moeder antwoord op haar vraag: wanneer houdt een kind op om kind te zijn? Ik beëindig dit redactioneel met deze wens voor u. Mag er op enige plaats in dit blad iets te vinden zijn dat u raakt! Iets dat u verbindt met onze essentie… die liefde is.
Annemarie van Unnik (redactie)
———————————
November 2011
Jaargang 11, nummer 4/2011 ‘Niets is wat het lijkt’
Dit is alweer het laatste nummer van 2011. En als ik de voorspellingen moet geloven, kan ik er niet zeker van zijn dat deze aardbol eind 2012 gaat halen. Het lijkt erop dat we afstevenen op een grote rampspoed. Gelukkig heeft dit nummer de titel Niets is wat het lijkt. Dat geeft mogelijkheden! Lees en geniet van deze nieuwe perspectieven.
Eerst wil ik Niek Zervaas noemen. Hij was/is een meester in het voorbij zien aan vorm en tijd. Niek is op 13 augustus overleden. Zijn begrafenis was een feestje. In dit nummer zijn laatste bijdrage. Niek, dank je wel, vanuit heel mijn hart.
Jacqueline van Ham interviewt een Marabout, een Islamitische geestelijk verzorger bij de Touaregs, een
Lees meer >>
nomadenvolk in Mali. De diepzinnige en liefdevolle antwoorden van deze man geven een totaal ander beeld van de Islam dan ons regelmatig in de media wordt voorgehouden.
Heleen de Meijer is op zoek naar een sterke man. Als ze hem vindt blijkt het en man met twee kunstbenen te zijn die meer kan dan zij verwachtte. Annemarie van Unnik interviewt Lorna Byrne. Volgens Lorna gaat het jaar 2012 over wakker worden. Dat klinkt anders dan geluiden die spreken over een ondergang van deze wereld. Emma Veenstra beschrijft haar leven met ‘busje Bob’. Haar droom was door Nederland crossen om op festivals en markten andere mensen gelukkig te maken. Uiteindelijk blijkt dat geen toer om andere gelukkig te maken, maar zichzelf!
Het lezersinterview is met Margo Ham, die laat zien dat we verder kunnen leven, wat er ook gebeurt. Dan nog een interview met Dick Woudenberg, die vertelt hoe we ons kunnen vergissen in wat ‘waar’ lijkt en hoe weer helder te worden. Verder een brief van Emina, een vraag & antwoord, een bijdrage van Nelie van Hoek-Stevens, Jerry & Diane aan het woord, Baukje van Kesteren met een kort verhaal, een gedicht en boekbesprekingen.
Eén ding in dit nummer is wel wat het lijkt. De mensen op de cover (enkele deelnemers van de Facilitatortraining in Kameroen) zijn echt gelukkig! Veel leesplezier!!!
Anja van Aarle (redactie)
—————————–
Augustus 2011
Jaargang 11, nummer 3/2011 ‘Dit is het!’ 
Het gras lijkt groener aan de andere kant van de schutting, of de pizza op het bord van de ander lijkt lekkerder dan die op mijn bord. Herkent u dat uit enig moment van uw leven? Ik wel… Het idee dat ik het weer fout had gedaan, stak dan de kop op. En de gedachte dat dit wat er NU is het niet kan zijn. Dat er ergens een beter NU moet zijn en dat het de kunst is dat betere NU te ontdekken. En als het ontdekt is, moet ik er als de wiedeweerga heen. Inmiddels weet ik dat dat het niet kan zijn, maar dat het dit is wat het is. En dit is het NU, in dit moment en er is niets anders dan dit. Ik kan u zeggen dat dit tot ontspanning leidt. Er hoeft nergens heen gegaan te worden. Het hoeft niet nu te veranderen, wat niet inhoudt dat het nooit verandert. De Cursus zou
Lees meer >>
zeggen dat dit leidt tot geduld, wat wonderwel niet meer nodig is omdat er ja gezegd is tegen ‘Dit is het’. In een impressie van een ontmoeting met Jeff Foster, schrijft Els Thissen over dit thema. Pieter Smit verwoordt het als volgt in een interview dat Annemarie van Unnik met hem had: ‘Mijn leven is nooit begonnen, het was er altijd al.’ Emina van der Sluijs laat ons via een van haar brieven zien, hoe zij omgaat met ‘Dit-is-het!’ Dat wat het leven haar presenteert, leidt haar telkens weer naar de keuze voor geluk of gelijk. Frans Kok noemt het in zijn bijdrage de zoektocht naar vrijheid in verbinding, of verbonden zijn in eenheid. Emma Veenstra laat ons hartelijk lachen en drukt ons met de neus op het feit dat de kans bijzonder groot is dat elk van ons een geheel eigen God bij elkaar fantaseert. Die wordt dan als dé God gepresenteerd, met alle gevolgen van dien. Zo ontstaan Goden… Annemarie van Unnik schreef neer wat Emilia van Leent en ik vertelden over onze Attitudinal Healing-reis naar Kameroen. En ook deze keer deelt Niek Zervaas zijn weten met ons! Schatzoeken is de titel van de bijdrage van Beverly Hutchinson McNeff. U voelt het vast al, we denken dat er ergens een schat is en dat die buiten ons te vinden is. McNeff sluit haar stuk af met: ‘Het is tijd voor ons om in glorie op te staan en de mening van onze Vader over ons te accepteren… Dat we waarlijk Zijn schat zijn en dat Hij niets anders nodig heeft’. Dat wil ik lezen als: ‘Dat ik waarlijk Mijn schat ben en dat Ik niets anders nodig heb’. Dan ben ik waar ik zijn moet, en ik kan natuurlijk nergens anders zijn dan daar waar ik ben. Dan ben ik thuis, waar ik toch al was. En het goede nieuws is dat ik het deze keer in de gaten heb. Dit-is-het!
Het lezersinterview is dit keer met Inge Herrebout. Verder een meditatie, en bijdragen van Linda Bierings, Tasha Abdou, Nelie van Hoek-Stevens en boekbesprekingen. Nog een keer! Ik ben altijd waar ikzijn moet, en ik kan natuurlijk nergens anders zijn dan daar waar ik ben. Dan ben ik thuis, waar ik toch al was. En het goede nieuws is dat ik het deze keer in de gaten heb. Dit-is-het!
Ik wens u veel leesplezier en dank u dat u abonnee bent.
Els Thissen (redactie)
——————————
Mei 2011
Jaargang 11, nummer 2/2011 ‘Het einde van alle uitvluchten’
Het ego is er sterk in je te weerhouden van wat je echt wilt. Je wilt een stuk schrijven, bijvoorbeeld het redactioneel voor dit nummer van …van hart tot hart… en iets houd je tegen. Eerst nog even een boek uitlezen, klinkt een stemmetje in je, een kopje koffie, wachten tot internet het weer doet, de hond uitlaten, iets eten… vul maar aan. Het ego is goed in het bedenken van uitvluchten, dat weten we allemaal. Toch gaan we ermee door, want het ego is een dwingeland en een verleider, tot we ermee stoppen.
Dat heeft Gangaji ook ervaren. Haar leven lang was ze op zoek naar geluk. En zoals bekend, het ego is van zoek en gij zult niet vinden. Dus vond Gangaji ‘het’ pas toen ze de weg van gedachten en concepten verliet,
Lees meer >>
stopte met zoeken, stopte met doen. Lees over haar ‘reis’ en het einde van alle uitvluchten.
Ook Niek Zervaas is hier zoals gebruikelijk helder over: ‘Kijken met de ogen van het lichaam doet het hart samenknijpen van angst, woede en verdriet’. En dan komen de uitvluchten om uit deze verschrikkelijke situatie te geraken. Een doodlopende weg, want aldoor opnieuw zul je in iets vergelijkbaars belanden. Slechts de weg van het hart is een werkelijke oplossing en dan zijn er, hoe vervelend dat eerst ook mag lijken, geen uitvluchten meer… Zo vertelt Dini ten Hennepe, geïnterviewd door Annemarie van Unnik, dat de liefde pas gaat stromen als ze stopt met anderen de schuld te geven. En Anna Sedelaar die over liefde wil schrijven, voelt die pas als ze stopt met denken… Zo zou ik nog veel meer mooie artikelen uit dit nummer kunnen noemen, en ik doe het niet, ik stop ermee. Eh… een uitvlucht?
Anita Koster (redactie)
—————————
Februari 2011
Jaargang 11, nummer 1/2011 ‘Eenheid in diversiteit’
We hebben een nieuwe tandarts. De vorige schreef op haar site dat ze heel goed was met kinderen en zeker met kinderen die angstig waren. Ze leek me wel een goeie tandarts. Maar toen we bij haar kwamen boezemde ze de kinderen eerst zoveel angst in, dat daarna alle angstprotocollen uit de kast moesten worden gehaald om er nog iets van te maken. Ik vond dat een nogal onhandige werkwijze. De nieuwe tandarts kijkt heel vriendelijk en heeft een gezellige spreekkamer met een knalrode stoel. Hij zegt in alle eerlijkheid precies wat-ie gaat doen. Niks geen angstprotocollen, want er is geen angst. Bij ons thuis gaan groot en klein weer blij naar de tandarts.
Wie graag komt met oplossingen voor angst, heeft eerst wel angstige mensen nodig. Zo lijkt het in de politiek
Lees meer >>
soms ook te werken. En er is altijd de uitnodiging om te kijken met liefde.
Els Thissen vraagt in haar artikel Eenheid in diversiteit, diversiteit in eenheid naar onze bereidheid ervoor open te staan, dat er sprake is van eenheid. ‘Om tegenstellingen te kunnen zien moeten we oordelen en beschuldigen. Niet kijken met de ogen van het ego, maar kijken met de ogen van de Heilige Geest (of eenheid), geeft ons een totaal andere ervaring van onszelf en de wereld om ons heen.’
In onze nieuwe rubriek ‘Spirituele Leidsvrouwen’ vindt u een interview met Marieke de Vrij, zieneres en raadsvrouwe. Linda Bierings laat ons kennismaken met de wondere wereld van de honingbij en Anne-Joke Vellinga laat ons binnen bij de gasten die zij op één dag in de herberg ontvangt. Annemarie van Unnik interviewde weer één van onze lezers. Andere bijdragen zijn van Ella Engels, Janny Buys, Heleen de Meyer, Niek Zervaas en Hasan Gadellaa.
In het vorige nummer is de naam van Emma Veenstra weggevallen onder haar bijdrage Engel in schaapskleren. Ergens verwacht ik dat dit niet uitmaakt voor u, omdat haar schrijfstijl uit duizenden te herkennen is. En toch wil het nu genoemd zijn.
Aan het begin van dit nieuwe jaar wenst de redactie u een leven in liefde, verbondenheid en vrijheid.
Boukje Grashuis (redactie)